Και λεγόμαστε άνθρωποι

Γενικά:

Μουσική	:	Κώστας Χατζής
Στίχοι	:	Λιάνα Βιτσώρη
Ερμηνεία	:	Κώστας Χατζής
Άλμπουμ	:	ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ
Εγγραφή	:	28
Κυκλοφορία	:	1979

Στίχοι:

Αν έπαιρνα τα βάσανα, του κόσμου, τα μεγάλα,
χίλιες μπαλάντες θα 'γραφα πικρές.
Και τα τραγούδια θα 'σβηνα, που 'χω γραμμένα, τ' άλλα,
που 'ναι γεμάτα από έρωτες, ελπίδες και χαρές.

Είπα, λοιπόν, το γράψιμο για πάντα πως θα πάψω,
ένα τραγούδι αλλιώτικο αν δε γράψω.
Κι έτσι ξεκίνησα κάποιο πρωί
τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες στη ζωή.

Και περπατούσα, και περπατούσα...
Κι έφτασα κάπου, σε ένα σημείο
κι είδα γραμμένο, τι να πεις,
Βρεφοκομείο "Η ΕΛΠΙΣ".

Εκεί οι ανώνυμοι γονείς πηγαίνουν τα μωρά
κι όταν θα βγούνε στη ζωή, κάποια φορά,
παιδιά με δίχως όνειρα, γεμάτα με ρυτίδες
και μάτια θλιβερά.

Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματα...
Tι ειν' τα νόθα παιδιά μας μπρος sτα τόσα προβλήματα;
Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και καρδιά
και πετάμε στους δρόμους τα μικρά τα παιδιά.

Εμείς, στραβή τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία,
εμείς. Με την καρδιά μας και το νου
γεμάτη απ' το σκοτάδι μας, γεμάτη απ' αγωνία,
του κάκου ψάχνει να βρει την πόρτα του ουρανού.
Κι αφού είμαι άνθρωπος κι εγώ, τον κόσμο πώς ν' αλλάξω
αφού κι εγώ γκρεμίζω ό,τι θα φτιάξω.
Κι όμως...

Ξεκίνησα και πάλι ένα πρωί,
τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες στη ζωή.
Και περπατούσα, και περπατούσα...
Κι έφτασα κάπου, σε ένα σημείο
κι είδα γραμμένο, τι να πεις,
Γηροκομείο "Η ΕΛΠΙΣ".

Εκεί τα στοργικά παιδιά πετάνε τους γονείς.
Το μόνο έγκλημά τους, ότι ζήσαν πολλά χρόνια
και τους ξεχνούν, παιδιά κι εγγόνια,
γέροι με δίχως όνειρα, γεμάτοι με ρυτίδες
και μάτια θλιβερά.

Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματα...
Tι ειν' οι γέροι γονείς μας μπρος sτα τόσα προβλήματα;
Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και καρδιά
και πετάμε τους γέρους, και πετάμε παιδιά.

Και λεγόμαστε άνθρωποι, και λεγόμαστε άνθρωποι...

Πληροφορίες:

Δεν υπάρχουν διαθέσιμες πληροφορίες.

Νέες καταχωρίσεις και πληροφορίες θα βρείτε στο «άσματρον».
Εκεί μπορείτε να κάνετε και τα σχόλιά σας.